Сим Чи Јин

Од Википедија — слободната енциклопедија

Сим Чи Јин (роденa 1978) е фотографка од Сингапур, со седиште помеѓу Пекинг, Кина,[1][2] и Лондон. Таа работи како документарен фотограф и уметник кој води само-режирани проекти во Азија и е „заинтересирана за историјата, меморијата и миграцијата и нејзините последици“.[1][3] Покрај фотографијата, таа користи филм, звук, текст и архивски материјал.[1]

Долг пат дома: патувања на индонезиските работници мигранти беше објавен во 2011 година.

Таа е наградена со стипендија за социјална правда и фотографија од Фондацијата Магнум и наградата Крис Хондрос.

Животот и работата[уреди | уреди извор]

Сим е родена во Сингапур. Таа читала историја и меѓународни односи на Лондонската школа за економија на стипендија.[2]

Таа девет години работеше како новинарка во печатени медиуми и странски дописник во „Стрејтс Тајмс“.[4][5] Во 2010 година дала отказ за да работи со полно работно време како фотограф.[4][5] За четири години таа работеше како фоторепортер, добивајќи редовни задачи од Њујорк Тајмс.[5]

Нејзиното прво големо дело беше „Племето на стаорци“, за работниците во Пекинг.[2][6] Беше објавено нашироко[6] и беше прикажан на Rencontres d'Arles во 2012 година.[2]

Сим поминал четири години фотографирајќи кинески рудари за злато кои живеат со професионалната белодробна болест силикоза, објавена во фото-есејот „Умирање да дишам“,[7][8] голем дел од него за Хе Куангуи, исто така тема на краток филм.[2][6]

Таа беше нарачана како фотограф за Нобеловата награда за мир во 2017 година да работи за нејзиниот победник, Меѓународната кампања за укинување на јадреното оружје.[9][10] Нејзините фотографии од сличности во пејзажите поврзани со јадреното оружје, како во САД, така и долж границата меѓу Кина и Северна Кореја, беа изложени во музејот на Нобеловиот центар за мир во Осло, Норвешка.[2]

Во 2014 година таа стана привремен член на VII Фото агенција,[5][11][12] полноправен член во 2016 година[6] потоа замина во 2017 година[2] Во 2018 година таа стана номинирана членка на Magnum Photos.[13][14]

Сим моментално е докторант со стипендија на Кралскиот колеџ во Лондон, истражувајќи ја британската Малаја.[15]

Публикации од Сим[уреди | уреди извор]

Кратки филмови[уреди | уреди извор]

  • Dying To Breathe (2015) – 10 минутен филм, режиран и снимен од Сим
  • Повеќето луѓе молчеа (2017) – филм од 3:40 минути со аудио звучен пејзаж, режиран и снимен од Сим

Награди[уреди | уреди извор]

  • 2010: Стипендија за социјална правда и фотографија на Фондацијата Магнум на Универзитетот во Њујорк[9][16]
  • 2013: Финалист, В. Јуџин Смит Грант за хуманистичка фотографија од Меморијалниот фонд на В. Јуџин Смит[9][17]
  • 2014: Нејзината светска млада жена постигната[18]
  • 2018: Награда Крис Хондрос од Гети Имиџис и Фондот Крис Хондрос[9][19][20]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Sim Chi Yin. (28 August 2017). „Bio“. Посетено на 2018-06-30.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 „Sim Chi Yin investigates the Fallout – British Journal of Photography“. British Journal of Photography. Посетено на 2018-06-30.
  3. ↑ „Sim Chi Yin“. World Press Photo. Архивирано од изворникот на 2018-06-30. Посетено на 2018-06-30.
  4. ↑ 4,0 4,1 Ming, Ye. „How PDN's 30 Influenced Photographers Over the Years“. Time. Посетено на 2018-06-30.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Laurent, Olivier. „Sim Chi Yin Joins VII Photo as an Interim Member“. Time. Посетено на 2018-06-30.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 x-publishers. „A Subtle Place: An Interview with Sim Chi Yin“. GUP Magazine. Архивирано од изворникот на 2018-11-16. Посетено на 2018-11-16.
  7. ↑ „Do the Right Thing: Sim Chi Yin on Ethical Choices“. PDN Online. 15 April 2017. Архивирано од изворникот на 2018-11-17. Посетено на 2018-11-16.
  8. ↑ hermes (30 January 2016). „Singapore photojournalist Sim Chi Yin driven by sense of social justice“. The Straits Times. Посетено на 2018-11-16.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 „La storia audace di Sim Chi Yin, la fotografa da Nobel per la Pace che riflette sul nucleare senza mezzi termini“. ELLE. 15 June 2018. Посетено на 2018-06-30.
  10. ↑ hermesauto (9 December 2017). „First Singaporean Nobel Peace Prize photographer Sim Chi Yin creates nuclear exhibition“. The Straits Times. Посетено на 2018-06-30.
  11. ↑ „Sim Chi Yin Joins VII as Member Photographer“. viiphoto.com. Архивирано од изворникот на 2018-06-30. Посетено на 2018-06-30.
  12. ↑ migration (10 July 2014). „Newly minted VII photographer Sim Chi Yin's selected works“. The Straits Times. Посетено на 2018-11-16.
  13. ↑ „Magnum Photos' international new wave of Nominees – British Journal of Photography“. British Journal of Photography. Посетено на 2018-06-29.
  14. ↑ „Updates from the 2018 Magnum Photos Annual General Meeting“. Magnum Photos. 26 June 2018. Посетено на 2018-06-29.
  15. ↑ hermes (30 July 2018). „Nobel Peace Prize photographer on a roll“. The Straits Times. Посетено на 2019-02-15.
  16. ↑ „Photography and Human Rights“. Magnum Foundation. Архивирано од изворникот на 2018-02-15. Посетено на 2018-06-30.
  17. ↑ „Announcements“. W. Eugene Smith Memorial Fund. Архивирано од изворникот на 2018-06-30. Посетено на 2018-06-30.
  18. ↑ „Young Woman Achiever 2014 Sim Chi Yin – Her World Woman of The Year“. Her World. Архивирано од изворникот на 2018-04-15. Посетено на 2018-06-30.
  19. ↑ „Sim Chi Yin, a Patient Photographer, Wins Chris Hondros Award“. Посетено на 2018-06-30.
  20. ↑ „Sim Chi Yin Wins 2018 Getty Images and Chris Hondros Fund Award“. PDNPulse. 25 April 2018. Архивирано од изворникот на 2019-02-12. Посетено на 2018-06-30.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Предлошка:Authority control (arts)

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Сим_Чи_Јин&oldid=5108305“