Марја Кубашец
| Марја Кубашец | |
|---|---|
| Роден/а | 7 март 1890 Куос (Радибор), Кралство Саксонија, Германска империја |
| Починат/а | Бауцен, Бецирк Дрезден, Германска Демократска Република |
| Јазик | горнолужички |
| Книжевно движење | лурбиска литература |
| Значајни награди | Johannes-R.-Becher-Medaille (1975) |
Марја Кубашец (германски: Maria Kubasch; 7 март 1890 – 13 април 1976) била лужичка писателка која книжевните историчари ја сметаат за првата жена што напишала романи на горнолужички.[1] Работејќи како учителка, напишала театарски претстави, раскази, биографии и романи кои заборуваат за историјата на лужичкиот народ.
Била родена во семејство на фармери во село во близина на Бауцен во Германската империја. Таа ја завршила обуката за наставници во 1911 г. со фокус на историјата и странските јазици во Урсулинеклостер Ерфурт. Освен краткиот период по Втората светска војна, таа предавала во низа училишта во Саксонија до крајот на нејзиниот работен век во 1956 година. За време на нејзиното пензионирање, Кубашец се повеќе се фокусирала на нејзиното пишување.
Нејзината прва книжевна продукција била Вусадни („Отфрлените“), сериска новела објавена во весник помеѓу 1922 и 1923 година. Го објавила нејзиното прво драмско дело во 1926 година, кое било историска драма насловена „Вештица“ (Чодојта). Збирката раскази, Row w serbskej holi („Гробот во лужињата на Србите“) се појавила во 1949 година. Истоимената приказна на колекцијата се однесува на егзекуција на полски принуден работник кој се заљубува во една лужичка од Србинка за време на војната. Нејзините подоцнежни дела вклучуваат две биографии на лужички припадници на отпорот кон Третиот рајх. Нејзините дела биле почестени со неколку награди, меѓу кои и Јоханес-Р од 1975 година Бешер-Медејл.
Биографија[уреди | уреди извор]
Марја Кубашец била родена во март 1890 година во Куос, село во близина на Бауцен во Кралството Саксонија (тогаш дел од Германската империја). Нејзините родители биле католички земјоделци и припадници на лужичкото малцинство, западнословенска етничка група која живеела во германско-полскиот пограничен регион Лужица.[2] Од 1902 до 1909 година, откако таа посетувала училиште во Радибор, добила обука за наставници со фокус на историјата и странските јазици во Урсулинеклостер Ерфурт.[3] Потоа се преселила во Дуизбург, каде ги подучувала децата на сиромашните фабрички работници.[2] Кубашец била првата лужичка која стекнала целосно учителско образование.[3] Во овој период била под влијание на лужичките писатели Арношт Мука и Ота Визак.[4]
Откако се вратила во Лужица во 1911 година, започнала да предава во лужичко училиште во Кроствиц, позиција на која останала до 1925 година. Додека работела во Кроствиц, таа се занимавала со различни книжевни определби: пишувала годишни театарски претстави за своите ученици, пишувала написи за лужинскиот магазин Лужица и го уредувала студентското списание Сербски студент. [2] Во 1923 година, на горнолужички ја превела Јанота Виќаз, драма на чешки јазик за присилен работник од Срби.[4] Од 1925 до 1939 година, предавала на училиште во Пулсниц. Во 1933 година, по доаѓањето на Адолф Хитлер на власт, таа го следела целиот наставен кадар на нејзиното училиште при приклучувањето кон Хитлеровата нацистичка партија. Во 1939 година, била префрлена во училиште во Гросрехрсдорф; според новинарот Андреас Киршке, трансферот дошол како казна за нејзиното отфрлање на прогонот на Евреите и Србите од страна на владата.[2]
По завршувањето на Втората светска војна, Кубашец била суспендирана од нејзиното наставно место поради нејзиното членство во Нацистичката партија[3] и наместо тоа започнала да работи за Домовина, организација која ги промовира интересите на Србите. Нејзината суспензија завршила во 1949 година кога зазела функција во училиште во Бауцен. Во 1952 година, таа била назначена за предавач по лужичка и германска литература во лужинскиот институт за образование на наставници во Радибор. Оваа функција ја извршувала до крајот на работниот век во 1956 година. Живеејќи во нејзиниот роден град Куос, го посветила своето пензионирање на пишувањето. Кубашец починала на 13 април 1976 година во Бауцен.[3]
Литературни дела[уреди | уреди извор]
Кога Кубашец се вратила од својот престој во Дуизбург, се приклучила на Мачица Србска, организација која го промовирала културниот живот на лужињата. Преку друштво на многу лужички интелектуалци се заинтересирала за хорската музика и театарот. Нејзината прва книжевна продукција била Вусадни („Отфрлените“), која била сериска новела објавена во весникот Лужица во текот на 1922 и 1923 година. Таа го објави своето прво драмско дело за возрасни, историска драма со наслов „Вештица“ во 1926. Кубашец ја претставила драмата на Шадџованка во 1925 година, годишен собир на лужички студенти.[4] Потоа направила пауза во издаваштвото, до крајот на Втората светска војна.[3]
По војната, нејзината работа се фокусирала на прашања од блиското минато и историјата на лузерскиот народ.[3] Во 1949 година,[3] го објавила редот на србскеј холи („Гробот во лужината на лужињата“), збирка раскази. Истоимената приказна на колекцијата се однесувала на егзекуција на полски принуден работник кој се заљубил во една лужичка од Србинка за време на војната.[5] Во 1960-тите години, се приклучила во животот на двајца Срби кои се спротивставиле на владата на Адолф Хитлер:[2] нејзините биографии на писателката Марија Гролмус (1960) и католичкиот свештеник Алојс Андрицки (1967 година) поминале низ неколку изданија на лужички и германски.[3]
За време на нејзиното пензионирање, Кубашец објавила неколку наративни дела. Нејзината трилогија Бошќиј Сербин („Себастијан Србин“, 1963–1965 година) го објаснувала животот на нелегален учител од лужички лужички во 18 век.[1] Темата за образованието, исто така, се нашла во збирката на романи, Lěto wulkich wohenjow („Летото на големиот оган“, 1970 година) и Nalětnje wětry („Пролетни ветрови“, 1978 година),[1] за потеклото на формалното образование меѓу Сорбите.[3]
Препознавање[уреди | уреди извор]
Во 1962 година, Кубашец ја добил Награда Чишински, награда која се доделува на оние кои работат на промовирање на јазикот, културата и литературата на лужичкиот народ. По освојувањето на наградата за писменост на Домовина (1965 година), таа била добитник на наградата Јоханес-Р во 1975 година. -Becher-Medaille, дадена од Културното друштво на ГДР.[3] Книжевниот историчар ја смета Кубашец за првата жена која напишала романи на горнолужички, јазикот на Србите во Германија.[1]
Наводи[уреди | уреди извор]
Библиографија[уреди | уреди извор]
- Kirschke, Andreas (7 March 2015). „Den Aufbruch aus der Tradition gewagt“. Sächsische Zeitung (германски).
- Schönbach, Miriam (20 April 2020). „Das Grab in der Heide“. Sächsische Zeit (германски). Посетено на 30 May 2021.
- . London. Отсутно или празно
|title=(help) - Juršikowa, Ingrid (1984). „Kubjašec, Marja“. Во Jan, Šołta; Kunze, Peter; Šěn, Franc (уред.). Nowy biografiski słownik k stawiznam a kulturje Serbow (горнолужички). Bautzen: Ludowe nakładnistwo Domowina. стр. 315–17. OCLC 14214556.
|